انسان، که پیچید هترین مخلوق الهی است، وجودی به عظمت و گستردگی جهان هستی دارد. اما
در صورتی که از کسب آگاهی و معرفت نسبت به خود و جهان هستی غفلت ورزد و به درک این
عظمت دست نیابد، نه تنها رشد و ارتقایی نخواهد داشت؛ اشرف مخلوقات نخواهد بود و به قرب
الهی نخواهد رسید، بلکه همواره در گرفتاری و بیماری به سر خواهد برد.
بسیاری از مشکلات انسان، نسبت مستقیمی با طرز نگرش او به هستی دارد؛ زیرا در صورتی که
نگاه وی منطبق بر حقیقت نباشد و او در ن اآگاهی از قوانین هستی به قضاوت درباره حوادث و وقایع
بپردازد، به تضادهای درونی و بیرونی م یرسد و نه تنها به لحاظ اعتقادی سست م یشود و خود را در
جهان هستی سرگردان و ب یپناه م یبیند، بلکه در اثر فشارهای روانی حاصل از آن، به بیمار یهای
متعدد و متنوع نیز دچار خواهد شد. در این صورت، او زندگی خود را در حال کشمکش با این عوارض
سپری م یکند و از فرصت گرا نبهای عمر بهره کمتری خواهد برد و رسالت خویش را به انجام
نخواهد رساند.
بر اساس این حقیقت، یکی از ضرور یترین وظایف انسان، کشف حقایق جهان هستی و بازیابی
قوانین آن است.